Na iets meer dan drie jaar bij Het dierenthuisje genoten te hebben, moesten we vanmorgen Miatje laten gaan. De nieren hadden het opgegeven. Na heel wat pogingen om haar alsnog te helpen zoals dat voordien wel lukte, moesten we ons er nu bij neerleggen dat het tijd was om afscheid te nemen. Mia is in alle rust op haar geliefkoosde plekje in een diepe slaap gevallen.
We moeten dankbaar zijn dat we haar nog zolang hebben mogen verzorgen want toen ze bij ons aankwam, zag het er helemaal niet goed voor haar uit. Elke dag was een geschenk dus is drie jaar nog een hele mooie tijd. We zullen haar voortaan zien schitteren aan de hemel.
==============================================================================
Een bijzonder poesje, die Mia! We kregen kort na Kerstmis 2018 de vraag om dit zwervertje op te vangen. De mensen in wiens tuin ze haar heil zocht, vroegen hulp aan een dame die zich ontfermde over de plaatselijke zwerfpoezen. Volgens hen was het poesje aangereden want ze kon niet lopen. Gezien ze twee honden hadden die geregeld de tuin doorrenden, vreesden ze voor haar leven.
Het slachtoffertje verhuisde even naar de dame die zich haar lot aantrok en vervolgens ging ze op zoek naar een plek waar Mia terecht zou kunnen. Het beestje was toen ook erg verkouden, aldus haar verzorgster. Op het ogenblik dat ze ons opbelde, was ze net bij de dierenarts geweest voor het verzorgen van het oog want dat leek zwaar ontstoken. Hij vermoedde dat het geperforeerd was en gaf de raad om twee weken later terug te komen. Dan zou hij kunnen zeggen of het oog er al dan niet uit zou moeten. Erg begaan met het lot van het zwarte kattinnetje, zei de dame: “zal ik haar nog twee weken hier houden en eerst terug naar de dierenarts gaan?”
Ik vroeg haar om dat vooral niet te doen maar zo snel mogelijk een afspraak te maken met de oogspecialiste waarna ze haar hier kon afzetten. En zo gebeurde: de dag na ons telefoontje had ze al een afspraak met Gerlinde Janssens kunnen bekomen. Het oogje was gelukkig niet verloren. Ze naaide het gedeeltelijk dicht zodat het kon herstellen en drie weken later moet ze dan terug om de draadjes eruit te halen en de toestand te evalueren.
Diezelfde dag kwam Mia’tje aldus toe. Om haar nog even goed in het oog te kunnen houden en haar beter te kunnen inschatten, plaatsten we haar in een unit. Eten leek ze alvast te doen maar bewegen deed ze niet. Het was ons dus nog altijd niet duidelijk hoe ze liep. Ons was gezegd dat ze niet kon lopen, maar dat konden we gewoonweg niet zien. Als angstig zwervertje bewoog ze geheel niet en haar pakken was niet aan te raden. Ze blies en krauwde zodra we in de buurt kwamen. Dus besloten we haar rustig te laten doen.
Twee dagen later konden we haar overbrengen naar de Snoezel zodat ze toch al in een huiselijkere omgeving zat. Ook nu weer verhuisde ze van plek, enkel als we het niet zagen. Uiteindelijk zagen we haar dan toch wat passen zetten en toen bleek dat ze wel degelijk kan stappen maar het lijkt alsof ze door haar pootjes zakt. Het is net alsof ze sluipt maar voor
zover we al konden zien, heeft ze gewoonweg te korte pootjes. Geen aanrijding dus maar geboren met een afwijking?
Op controle bij de oogarts bleek alles goed genezen te zijn: er kwam een gezond oogje tevoorschijn vanonder de draadjes. Het zal nog heel wat tijd vragen maar we verwachten wel dat Mia vroeg of laat toch toenadering zal zoeken, maar het zal eerder laat dan vroeg zijn. Het belangrijkste is dat we haar nu niet meer moeten lastig vallen en ze verder rustig kan genieten van een zorgeloos leventje.
Is er iemand die dit bijzondere poesje wil steunen door haar meter of peter te worden
aub? Verwacht niet direct een kopje uit dankbaarheid maar wie weet komt dat
ooit…