Coolio

De ochtend van donderdag 22 augustus is erg triest van start gegaan. Tegen alle verwachtingen in hebben we Coolio moeten afgeven. Gisterenochtend liep hij nog op ons toe als we eten in Prutskes brachten, zijn geliefkoosde slaapplekje. Rond 15u vonden we hem languit in het gras met ademnood. Coolio werd direct naar de dierenarts gereden die constateerde dat hij bijna 40C° koorts had. Hij kreeg een koortswerend en pijnstillend middel en antibiotica toegediend. De dierenarts vermoedde dat hij een longontsteking had opgelopen. Wat vreemd! We waren hem wel al een vijftal dagen aan het behandelen met antibiotica omwille van een verkoudheid dus des te vreemder dat hij nu een longontsteking zou oplopen terwijl hij al medicatie kreeg.

In ieder geval ging het snel bergafwaarts. In de late avond toen we Coolio bij ons op de slaapkamer namen om over hem te kunnen waken, jammerde hij. Dat hield na enkele minuten op maar in het midden van de nacht begon hij opnieuw maar nu veel heftiger. We controleerden zijn temperatuur en kwamen nog op amper 32,5 C° uit. Zijn ademhaling was snakkend geworden terwijl hij zachtjes mauwde. Dit konden we niet laten gebeuren want het volgende wat we konden verwachten was dat Coolio zou stikken. In het holst van de nacht belden we de dierenarts die nota bene ook met een longontsteking ligt en zij heeft ervoor gezorgd dat Coolio niet langer hoefde te lijden.

Het blijft een raadsel wat de precieze oorzaak van zijn erg plotse dood kan zijn. Er wordt gedacht aan een tumor maar dan is de vraag waar de koortsopstoot vandaan kwam. Niets wees op Fip want daar hebben we ook even aan gedacht.

Wat wel zeker is, we zullen deze lieverd enorm missen. Zovele mensen hebben hem gekend. Hij was enorm geliefd dankzij zijn steeds hartelijke houding naar mensen toe. Coolio had er werkelijk voor gekozen om bij ons te blijven want telkens hij geadopteerd werd, kreeg hij medische problemen terwijl hij het hier al die tijd heel gezond en wel deed.

Gedurende vier jaar en drie maanden hebben we hem mogen verzorgen. Wat hadden we dat graag veel langer verder gezet! Hij was nog geen tien jaar. Dank aan de mensen die hem gekend, verwend en gesteund hebben in al die tijd. We kunnen hem voortaan groeten als stralende ster aan een heldere hemel.

==========================================

Coolio is wel een hele bijzondere jongen die ons weer een waardevolle les gaf.

Hij werd jaren geleden gevonden en binnen gebracht bij asiel Het Blauwe Kruis te Wommelgem. Daar werd hij geadopteerd maar helaas brachten deze mensen hem twee jaar later terug met de mededeling dat hij ernstige medische problemen had.

Het asiel liet hem door de dierenarts onderzoeken en toen werd vast gesteld dat Coolio erg veel last had van blaasontstekingen en blaasgruis. Na heel wat betrachtingen om dit met medicatie of voeding te verhelpen werd uiteindelijk een penisamputatie uitgevoerd in de hoop dat het probleem zou verdwijnen. Daarna werd hij ondergebracht bij een pleeggezin waar hij blijkbaar urine lekte. Onplaatsbaar dus en zo kwam hij bij Het dierenthuisje terecht.

De erg onderdanige kater had eerst veel stress en kroop in de bureauschuif. Gracia die anders zelf eerder de onderdanige is in de groep stelde zich erg dominant op tegenover Coolio en dat zorgde ervoor dat deze lieverd amper durfde rond te lopen. We probeerden hem enkele keren te verplaatsen naar een andere plek waar Gracia dan niet kwam maar hij wist zich geen raad en verstak zich steeds weer in die éne schuif.

Uiteindelijk was het jolijt groot toen hij een thuis kreeg. De huiskater van het adoptiegezin was al een tijd vermist en ze hadden niet meer de verwachting van hem nog ooit terug te zien. Alles leek goed te gaan totdat de dominante huiskater toch terug op de stoep stond. Opnieuw werd Coolio gedomineerd en dit keer ging hij plassen van angst. Na overleg met de adoptant werd besloten om de gedupeerde terug op te vangen.

Toen gingen we op zoek naar een pleeggezin zodat hij tot rust kon komen want hem terug hier zetten, leek ons geen oplossing gezien wat we in het verleden met hem hadden meegemaakt. En ja hoor, al gauw kwam een toffe reactie van iemand die hem zelfs wilde adopteren maar toch verkozen we eerlijkheidshalve om hem eerst even op proef te laten wonen. Ook hier leek alles prima te verlopen totdat we ongeveer een maand later plots een paniekerig telefoontje kregen: Coolio had alles ondergeplast met urine én bloed… wat werd vervolgd met de dringende melding “die kat moet hier direct weg”.

We brachten hem dadelijk naar onze dierenarts die constateerde dat Coolio terug een blaasontsteking had opgelopen en dat na al die tijd. Het was dan ook ineens heel erg en de sukkelaar bleek al gauw helemaal in de stress te zitten. Toen vernamen we dat het gezin sinds kort niet meer samen leefde en dat moet gevoelige Coolio dus weer erg van streek gebracht hebben.

Zo kwam Coolio weer terug. We braken onze kop erover “wat met hem te doen?” We kozen ervoor om hem eerst in een unit even te laten herstellen in alle rust. Dat leek goed te gaan en lief als hij is, genoot hij van alle menselijke aandacht die hij maar kon krijgen. Een tweetal weken later vonden we dat de afzondering nu wel lang genoeg had geduurd maar tegelijkertijd hadden we ook de grootste vrees dat hij zich weer zou gaan verstoppen en mogelijk ook ziek zou worden van de stress.

We verplaatsten hem naar de Prutskes zodat hij van daaruit zowel kon kiezen voor de tuin, een chalet of welke schuil- of slaapplaats dan ook. En wonder boven wonder bleef Coolio rustig in Prutskes nestelen. Hij vond het daar prima! Hij liet zich nu niet intimideren door soortgenoten en genoot van de aandacht die hij hier vond wat best veel is. Het is immers de ruimte waar alle vrijwilligers toekomen, hun break nemen, lunchen enz. Coolio had het duidelijk naar zijn zin. Hij begon zelfs geregeld op verkenning te gaan in de tuin. Zo geniet hij nu nog steeds en geen enkel ogenblik was hij nog ziek of had hij nog incontinentieproblemen.

Coolio is een mooi voorbeeld van een poes die Het dierenthuisje ziet als ideale thuis. Het is een poes die weliswaar enorm graag mensen ziet maar zich anderzijds als enige poes teveel gefixeerd voelt. Het is logisch dat binnen een gezin een poes meer gefixeerd wordt in haar doen en laten wat voor de meeste ook heel welkom is maar er zijn uitzonderingen… en Coolio is zo’n poes. Teveel aandacht maakt hem benauwd en bezorgt hem blaasontstekingen.

Hoewel de verleiding groot is om hem voor te stellen aan adoptiegezinnen die een aanhankelijke poes zoeken, durven we het niet meer aan. Hij heeft al zovele plekken gekend in zijn leventje en nu is hij eindelijk gelukkig en dat na zes levensjaren.

Een vaste bewoner dus… die dolgraag de steun van een peter/meter zou krijgen.