Toen Flup toekwam in augustus 2007 dachten we er verkeerd aan te doen.
De eigenaars wilden hem laten inslapen omdat ze hem niet konden meenemen
naar het bejaardentehuis maar de behandelende dierenarts kon dat niet
over haar hart krijgen en belde ons op met de vraag om hem aub op te
vangen.
Als Flup dan wat later uit de mand “kroop” stelden we ons echt de vraag
of dit wel een goede beslissing was geweest. Als we hem wilden aanraken
om te troosten dan kregen we rake klappen… hij had pijn!
Na onderzoeken en dankzij aangepaste medicatie hebben we Flup nog twee
jaar cadeau kunnen geven. Het was schitterend om zien hoe Flupke open
bloeide en genoot van alles rondom hem. Het was een stevig baasje met
een ijzeren wil en een gouden karakter.
Een zonneklopper eerste klas; waar de zon was vond je “Flupper”, zo
simpel was het. Hij kende de plek waar de eerste zonnestraal ’s ochtends
scheen en verhuisde mee tot de laatste glimp verdween. In de winter
vond je hem vlakbij de verwarming; Daar lagen speciaal voor hem dikke
kussens.
Flup was al lang potdoof en begon wat te dementeren maar daar had hij zelf allemaal geen last van.
Op zondag 1 november 2009 echter merkten we dat hij minder eetlust had
en vrij vaak aan de waterpot zat. Maandag mauwde hij meer telkens hij
richting waterpot ging en uiteindelijk werd het ons dinsdag 3 november
overduidelijk; we moesten Flup helpen voordat hij zou gaan afzien. De
nieren lieten hem in de steek met alle gevolgen van dien en dit zou een
pijnlijk dood worden als we niet tijdig ingrepen.
Na die twee pijnvrije jaren mocht dat zeker niet gebeuren! De hulp van de dierenarts werd ingeroepen.
Vandaag, dinsdag 3 november is Flup in alle rust op zijn kussentje voor de verwarming in een diepe slaap gevallen.
We zullen onze “Flup”, “Flupke”, “Fluppe”en “Flupper” missen. We wisten
hem altijd te vinden… in het zonnetje of aan de verwarming. Het was een
stralende poes die vele harten wist te veroveren.
Amper een weekje na het heengaan van ons Julieke valt dit afscheid erg
zwaar maar we weten dat ze beiden dankbaar zijn voor wat ze gekregen
hebben en wij zijn hen dankbaar voor alle liefde en vertrouwen die zij
ons gaven. Wat zijn we blij dat we hen gekend hebben!
Hartelijk dank aan Flups’ meter voor de steun.
=====================================
08/2007 :
Flup werd afgestaan door mensen die verplicht waren om naar een
bejaardentehuis te verhuizen. Hoe schrijnend het ook telkens weer is,
Flup mocht er niet binnen. Al 16 jaar had de lieve rosse jongen bij hen
geleefd en nu plots moest hij vertrekken. Misschien een geluk bij een
ongeluk te noemen want deze oude rakker had in gans zijn leven geen
dierenarts gezien.
Zelfs toen hij de zomer ervoor door de hond van de buren was
aangevallen, was alles vanzelf genezen… zo vertelde de eigenaar trots.
Gelukkig maakte Flup zich niet zó druk over de verhuis. Hij leek veel
meer last te hebben van zijn pijnlijke botten. Als hij toekwam kroop hij
uit zijn transportmand. Zijn poten waren misvormd van de artrose.
Daarom lieten we hem vrij direct controleren door de dierenarts die de
zware artrose bevestigde. Na bloedonderzoek bleek gelukkig dat zijn
nierwaarden en dergelijke perfect waren – net die van een jonge poes.
Ook aan de tanden zou je hem amper acht jaar schatten. Maar zijn
pijnlijke botten verklikten zijn hoge leeftijd. In ieder geval kregen we
door zijn goede bloeduitslag wel een vrijgeleide om hem pijnstillers te
geven. Gelukkig maar, want het was echt niet om aan te zien hoe hij
rond kroop.
Flup voelde zich na vier dagen pijnstillers al stukken beter. Hij was
ongetwijfeld al heel lang niet meer pijnvrij geweest. Het moet een grote
verademing zijn geweest! Je merkte het aan het feit dat hij plots meer
rond liep, hij zich heel gewillig uitvoerig liet aaien waar hij dat in
het begin niet graag had. Hij lijkt hier toch een stukje geluk te
vinden.
Hopelijk mag hij nog heel wat jaren genieten van zijn oude dag!