19/03/2024: We waren er echt niet goed van: De anders zo karaktervolle Mila die tot voor twee dagen nog steeds haar eigen zelve was, is er plots niet meer. Heel wat bezoekers aan het kattencafé hebben haar nog gezien en geaaid. ze was alom aanwezig: de geschoren dame met allures. Op tijd van twee dagen zagen we haar achteruit gaan in een sneltempo. De dierenarts nam haar op voor onderzoek en constateerde aan de hand van een echo een enorme tumor in de darmen. Het grote gezwel blokkeerde de ganse darm. Er was niets meer aan te doen dan haar voor verder leed te behoeden. Intriest maar we moesten haar bij de dierenarts laten gaan. Iets wat we steeds proberen te vermijden maar in dit geval zou het Mila meer leed berokkend hebben om haar nog naar huis te halen.
Mila was een diva die we nooit zullen vergeten. Op vrijdag 15 maart namen we afscheid. Ze wordt enorm gemist maar de hemel heeft er een stralende en vooral flikkerende ster bij!
=======================================================
Mila kwam toe op 17 februari ’23. Ze was eigenlijk een aangelopen zwerver bij één van onze adoptanten maar werd er verzorgd als hun eigen poezen. Mila verbleef wel af en toe binnen maar ze hield toch meer van het buitenleven. Bovendien had ze een sterk karakter om het positief uit te drukken wat maakte dat ze haar lange vacht al sowieso niet goed liet verzorgen.
Op zeker ogenblik gingen de door haar uitgekozen verzorgers met hun klittenbaal naar de dierenarts. Ze werd verdoofd om goed te kunnen scheren en er werd besloten om ineens bloed te laten nemen. Daaruit bleek dat Mila een ernstige diabetespatiënt was en dus dringend dagelijks insuline moest toegediend krijgen. Maar hoe doe je dat met een poes die zich niet makkelijk laat fixeren en ook niet op vaste momenten thuis komt?
We werden opgebeld met de vraag of we konden helpen en zo kwam Mila bij ons inwonen. Al gauw bleek dat het absoluut niet overdreven was dat deze schone geen katje was om zonder handschoenen aan te pakken. Natuurlijk moesten we haar vertrouwen winnen maar in combinatie met de inspuitingen die we vanaf dag één moesten toedienen, zou dat geen makkelijke klus worden.
Na een drietal weken lieten we opnieuw de suikerspiegel bepalen en nog steeds was die te hoog. De dosis werd verhoogd en we besloten om Mila vrij te laten in de groep. Uiteindelijk is het niet de bedoeling om haar gans haar leventje in een unit opgesloten te laten. We maakten de redenering dat wanneer we haar niet meer zouden kunnen spuiten omdat ze het ons niet zou toelaten als ze vrij rondloopt dan kan ze beter genieten van een kort goed leven dan van een lang leven waarbij ze beroofd werd van haar vrijheid.
Gelukkig viel het heel goed mee! Net zoals ervoor bromt ze wat maar mits wat lekkers om haar af te leiden, lukt het om twee maal daags haar insuline in te spuiten. Hopelijk krijgen we haar suikerspiegel nu onder controle en kan ze hier nog lang genieten van een zorgeloos leventje.
Mila is eigenlijk echt een hele lieve poes die aandacht vraagt en geeft maar ze weet gewoon wat ze wil… Een meter of peter zou ze zeker dankbaar zijn!