Pipke

20 november 2021:

Vandaag is het twee jaar geleden dat Pipke haar verblijf in een rioolbuis inruilde voor een gouden mandje bij ons. Ze werd opgemerkt door een vrijwilligster toen ze een wandeling maakte met de hondjes uit de opvang. Uit een rioolbuis klonk een angstige mauw terwijl er jachthonden in de buurt los liepen. We gingen direct ter plaatse met een vangbak en amper vijf minuten later zat het uitgehongerde kitten erin.  Dat alles gebeurde op 20 november 2019.  Wat ze allemaal had meegemaakt, konden we niet achterhalen maar ze had een enorme angst voor mensen, dat bleek al gauw.  Onze pogingen om haar te socialiseren met mensen bezorgden haar nog meer stress wat maakte dat we haar rustig haar gangen lieten gaan en zo bleef ze uit handen van adoptanten.

Het dierenthuisje bood haar de ideale thuis; vele vriendjes om mee te spelen en een plek waar niets moet en alles kan… Als ze kon spreken, zou ze het zo verwoorden.

Pipke groeide op tot een prachtig ros-wit kattinetje.  Klein van gestalte is ze gebleven, maar zeer levenslustig en een echte speelvogel. Haar favoriete plaats is de plafondspeeltuin in de Snoezel. Ze rent over de ladders zodat alles in de Snoezel davert.  De residerende soortgenootjes kennen het al en zie je denken: ‘Hier gaat ze weer…!’, terwijl de nieuwkomers onderduiken uit schrik dat alles naar beneden gaat komen.

Natuurlijk gaat ze ook wel graag buiten, maar nooit ver weg. Meestal vind je haar dan aan de draad van de konijnenren waar ze geduldig wacht in de hoop dat een muis of ratje met haar zal komen “spelen”.

Gezien Pipke hier opgroeide en niet echt gesteld is op menselijk gezelschap denken we haar geen plezier te doen met het zoeken van een thuis voor haar maar een extra meter of peter om haar te steunen zodat ze hier haar stressvrije luxeleventje kan blijven genieten, zal ze zeker weten te appreciëren!

 

Dit kattinnetje kwam toe op 20 november 2019; ze was nog een kitten van ongeveer 16 weken oud. Haar sterke karakter maakte haar reeds op die jonge leeftijd al onhandelbaar, althans naar mensen toe. Met soortgenoten kon ze het goed vinden en dus lieten we haar maar haar gangen gaan in de groep. De stress van haar op te sluiten zou haar niet geholpen hebben om vertrouwen te krijgen.

Uiteindelijk duurde het meer dan een jaar alvorens ze een tweevoeter durfde te benaderen en ondertussen was ze dit leventje bij het dierenthuisje waar alles kan en niks moet al heel goed gewend.  Bovendien is ze nog steeds geen katje om zonder handschoenen aan te pakken en dat samen zorgt ervoor dat ze zich van een vaste stek bij ons heeft verzekerd.

Maar zeg nooit “nooit”; wie weet vindt ze vroeg of laat toch nog de ideale thuis… als ze tot de jaren van verstand gekomen is…