Bambam

22/04/2022: Weer een jaartje erbij! Elf jaar reeds is Bambam een vaste waarde bij Het dierenthuisje. Wat vliegt de tijd! Dat betekent ook dat hij in het najaar twaalf wordt en toch lijkt hij nog die jonge vlegel van toen.  Nog steeds is hij zijn gekke zelf én vooral blijft hij een aantrekkingskracht hebben om veel van zijn soortgenoten. Zelden zie je hem alleen en zeker als hij ergens ligt te slapen dan plakt er wel een andere poes tegen hem aan. Soms liggen ze met z’n vieren rondom Bambam. Hij is dus blijkbaar niet alleen voor ons een aandoenlijk ventje.

============================================================================

 

Bij ons sinds 22/04/2011. We werden opgebeld door mensen die sinds enkele weken een ros poesje in hun tuin hadden gezien dat erg mankte. Volgens de melder zelfs zodanig erg dat hij nog amper kon lopen. Hij werd met behulp van een vangbak daar weggehaald en naar de dierenarts gebracht, die het katertje castreerde. In de bench was toen niet veel merkbaar van breuken of dergelijke. Spijtig genoeg werden toen geen röntgenfoto’s genomen want dan hadden we direct meer geweten.

Zo kwam Bambam dan toe op 22 april ’11. Om het bange poesje wat in het oog te kunnen houden zetten we hem apart en al gauw bleek dat hij inderdaad kreupel liep; en nog wel op voor- en achterhand. Gezien de grote stress die hij doormaakte besloten we hem enkele dagen respijt te geven alvorens we hem aan verdere onderzoeken zouden onderwerpen. Stilaan kregen we wat kans tot toenadering maar toch bleef hij angstig. Zijn lichamelijke toestand ging er echter wel goed op vooruit.

Na enkele dagen bleek hij ergens op te kunnen springen wat betekende dat zijn achterhand stilaan vanzelf terug in orde leek te komen. Mogelijk is het een bekkenbreuk geweest die zichzelf gezet heeft en terug ineen groeit. Op zijn rechter voorpootje echter bleef hij manken. We informeerden bij de dierenarts wat we best zouden doen en besloten om rustig af te wachten. Röntgenopnamen veroorzaken steeds veel stress en in Bambams’ geval zou hij zeker onder narcose moeten wat allemaal niet zo best is.

En gelukkig hebben we gewacht! Stelselmatig is hij immers dat pootje meer gaan gebruiken. Als hij speelt of ergens op springt dan steunt hij erop. Enkel als hij loopt trekt hij het steeds op, maar dat is simpelweg omdat zijn ene poot korter is door het ineengroeien.

Iets later is echter een nieuw probleem gerezen. Plots hoorden we hem een piepende geluid maken bij elke ademhaling. Eerst probeerden we met antibiotica te weten te komen of het om een luchtwegaandoening ging maar helaas had dat geen enkel resultaat. Vanaf dat ogenblik waren we ervan overtuigd dat het om een allergie ging wat op zich veel erger is. Toen hebben we eerst getest met een dagelijks pilletje cortisone wat wel degelijk hielp. Na enkele dagen was het piepen zo goed als weg. Nu waren we wel zeker dat het om een astmatische aandoening ging.

Uiteraard gaan we zo’n jong dier geen cortisone blijven geven en zijn we toen overgeschakeld op de fameuze immuniteitsversterker die we wel meer inzetten voor onze “probleemgevalletjes”. En met succes! Het schattige rosse katertje ontpopte tot een dikke vriend van zowat gans de bende. Hij had het vanaf dat ogenblik erg naar zijn zin ondanks zijn lichamelijke ongemakjes.

Hij is ondertussen dik bevriend en stiekem verliefd -naar onze mening- op Loena…