Bury

Bury namen we over van een collega-asiel waar hij toekwam na een aanrijding of slag. Wat er precies gebeurd is, zullen we weliswaar nooit kunnen achterhalen maar de resultaten zijn er: de sukkelaar loopt kreupel, al is de ergste pijn gelukkig geleden.

De staart werd geamputeerd want die was niet te redden. Zijn achterhand was ook ernstig geraakt maar gezien hij er al even mee moest rondlopen, was helpen door middel van operatie of dergelijke te laat. Bury was een erg angstig zwervertje dat totaal geen contact wilde met mensen. De eerste weken stak hij zich weg en zagen we hem enkel nu en dan in een flits passeren. Later kwam tegen eettijd wat meer in de buurt maar als de deur openging, zette hij het snel op een lopen.  Na enige tijd nestelde hij zich in onze woonkamer waar hij zich een ganse winter schuil hield. Alsof hij maar al te goed besefte dat het binnen veel warmer end roger was dan buiten. Sinds die winter is Bury binnen gebleven en loopt hij enkel in de zomer eens naar buiten als de deuren open staan en het warm is. Hij is erg handig geworden met zijn kreupele achterhand. Buiten zijn korte staartje zou je niets meer aan hem merken.

Het gebeurt wel eens dat we één of meerdere kittens in de woonkamer huisvesten omdat ze speciale noden hebben en dan is Bury helemaal in zijn nopjes. Hij ontpopt zich dan tot een echte papafiguur: speelt met hen en wast ze. Met volwassen poezen is hij minder sociaal. De meeste soortgenoten die in de woonkamer trachten een plaatsje te veroveren moeten eerst even stand houden tegenover Bury. Eens ze laten merken hebben dat ze hem de baas kunnen dan zal hij ze accepteren en mogen ze “zijn” plek delen.

Spijtig dat hij nooit op de kattenbak gaat… hij zal het nooit meer leren. Alle dagen kuisen we steevast minstens 2 plasjes en 2 kakjes van hem op.